Santa Marta en omgeving

Hoi allemaal,

Even een waarschuwing vooraf: het wordt weer een lang verhaal...

Mijn tweede stop in Noord-Colombia is Santa Marta. Dit is een redelijk grote stad (+/- 500.000 inwoners). Het centrum is minder mooi en goed onderhouden dan Cartagena maar heeft ook koloniale architectuur. Santa Marta heeft een strand maar hier kan je niet zwemmen. De binnenstad heeft een grote, uitgebreide en levendige markt. Mijn hostel ligt in het Centro Commercial van Santa Marta, buiten het centrum. Om de hoek zit een gigantisch Amerikaans-achtig winkelcentrum met een supermarkt, winkels, foodcourt (erg duur) en bioscoop. Zo´n 10 minuten van Santa Marta ligt Taganga, een voormalig klein vissersdorpje in een halve-cirkelvormige baai met zo´n 3 straten. Je kan met een taxi tussen Santa Marta en Taganga reizen (paar euro), of met een collectivo. Een collectivo is een klein busje waar met veel geprop 16 mensen in kunnen zitten en je als je pech hebt met 20 man in gepropt zit. Op het bordje op het dashboard staat waar het busje heengaat. Je steekt je hand op als je mee wilt en roept "parade aqui" of "salida por favor" als je eruit wilt. Eem ritje kost 1200COP (ongeveer 60 eurocent) ongeacht hoe ver je gaat. Vaak gaan de collectivo´s toeterend door de straten om te laten weten dat er nog plek is. Sommige buschauffeurs hebben hun busje opgepimpt met in verschillende kleuren oplichtende maria´s of gekleurd tapijt. In het centrum van Santa Marta staan mannetjes met een klembord en papier die mensen in de busjes lijken te tellen en soms een muntje krijgen van de chauffeur maar het blijft mij onduidelijk waar dit goed voor is... Als je Taganga binnen komt rijden, kom je over een berg aangereden: een erg mooi gezicht! Tegenwoordig is Taganga erg toeristisch. Het is voornamelijk populair onder backpackers omdat je er relatief goedkoop kunt duiken. Aangezien ik nog altijd spijt heb dat ik mijn padi open water duikbevret niet in Australië gehaald heb en dit één van de goedkoopste plekken ter wereld is om dat te doen, besloot ik om in 3 dagen in Taganga mijn padi te behalen.

Mijn duikbuddy was een Israelisch meisje die ik in mijn hostel ontmoet heb. Elke ochtend moesten we om 8uur bij de duikschool zijn om ons wetsuit aan te trekken. Daarna gingen we per boot naar het nabijgelegen nationale park waar we met een korte pauze ertussen, twee duiken deden. De eerste dag oefenenden we vooral vaardigheden, zoals het uit je mond halen van de regulator, overgaan op reservelucht, over het koraal heen zweven, het op- en afzetten van je masker onderwater (niet mijn favoriet) etcetera. De tweede dag daalden we af tot 12meter en deden nog wat oefeningen. Vooral de derde dag was mooi met duiken rond 18meter. Het koraal was erg mooi op deze diepte, zoals koraal in de vorm van een brein en we hebben veel, vooral kleine, vissen gezien. Het is maar goed dat we hadden geoefend wat je moest doen als je lucht op is want dat gebeurde bij mijn laatste duik (veiligheid bleek niet het sterkte punt van mijn duikschool). Gelukkig was mijn buddy in de buurt en kon ik haar reserveregulator krijgen, zoals geoefend. ´s Middags na het duiken, moesten we een video van 3,5uur zien, toetsen maken en leren. Na 3 dagen volgde een multiple choice toets van 50 vragen. Ik ben geslaagd met 90% en mag nu overal ter wereld "pretduiken" doen tot 18 meter diepte.

Twee dagen na het duiken, besloten de Nederlandse Pieter en ik naar het bergdorpje Minca te gaan. Van iemand uit het hostel heb ik gehoord dat je daar goedkoop kon komen met een mototaxi, dus dat ging het worden! Bij een mototaxi krijg je een plekje achterop de motor en een helm (hoewel ik sindsdien om dat laatste heb moeten vragen waarbij ik de laatste keer de reactie kreeg "Maar we gaan niet vallen". Doe mij toch die helm maar...) De weg naar Minca is omhoog door de bergen en door de regen op veel plekken aangetast. Hoewel ik va tevoren te horen kreeg dat een mototaxi een "extreme sport" is, viel het mij enorm mee en heb ik er enorm van genoten! Het uitzicht was prachtig: groene heuvels, bomen en een stromende rivier langs de weg. Een moment, toe we door de bocht gingen, bedacht ik even dat ik helemaal open zou liggen mochten we vallen (ik droeg een korte broek, topje en slippers). Snel die gedachte aan de kant schuiven en verder genieten! Minca is van oorsprong een koffiedorp dus bij aakomst zijn we eerst koffie gaan drin ken. Halverwege begon het te gieten: het is normaal dat het hier in het regenseizoen in de middag begint te regenen. Na 1,5uur schuilen en kaarten, veranderden de riviertjes weer terug in wegen en konden we op onderzoek uit. Minca heeft 3 watervallen, wij gingen naar polo azul. Om er te komen, moet je zo´n 45 min bergopwaarts lopen. Vanwege de regenval, was het water van de waterval bruin en de groter dan normaal. We konden dan ook niet zwemmen. Wel konden we via de rotsen langs de waterval klimmen. Het was enorm rustig omdat wij vaak de enigen daar waren en de natuur was prachtig!

De dag na Minca, begon mijn jungle tour: 5 dagen door de jungle lopen naar Ciudad Perdida (= verloren stad). ´s Ochtends werd ik door een 4 wheel drive busje opgehaald bij mijn hostel. Ik dacht toen nog dat dit voor de show was, maar niets bleek minder waar. De helft van de tijd reden we op een onverharde weg met grote gaten erin. Onze groep bleek uit 14 man te bestaan en was divers: de gebruikelijke backpackers uit Nederland, Duitsland, Australië en Chili, een Nederlands gezin met twee jongens van 11 en 13, een Britse Australiër van 50+ en een Arubaans koppel van 50+. Ik vond het een leuke groep! Na de lunch begonnen we te lopen en bleek meteen dat de tocht geen makkie zou worden: in de hitte moesten we recht omhoog een berg oplopen. De hele weg omhoog heb ik alle dinsdagavonden dat ik met een vriendin zou sporten maar in plaats daarvan wijntjes gingen drinken, vervloekt. Al vrij snel nadat we begonnen te lopen, begon het te regenen. Aangezien het regenseizoen is en de trek door de bergen gaat, is het gebruikelijk dat het ´s middags regent. Überhaupt is de luchtvochtigheid hoog waardoor kleren nat of klam blijven. De regen maakte het lopen meteen een stuk moeilijker doordat de weg in modder veranderde. Vooral het dalen werd lastig, doordat je hele einden naar beneden gleed. De tweede en derde dag hebben we ook 3/4 uur gelopen maar toen zijn we droog overgekomen omdat we vroeg vetrokken zijn. ´s Middags zwommen (tot het regende), kletsten, lazen of speelden we met kaarten. Iedereen ging rond 9 uur naar bed omdat het dan al pikdonker is en er verder niets te doen is. Het uitzicht tijdens de tour was prachtig: de eerste twee dagen hebben we voornamelijk groene heuvels en bomen gezien, zo ver als we konden zien. Hoe later op de dag het was, des te meer wolken en regen zich vormde op de toppen van de bergen, wat het een mysterieus gevoel gaf. Hoe dieper we de jungle ingingen, hoe ruiger het landschap. We zijn langs bananenbomen, cacoa- en koffiebomen en bomen met sugar cane gekomen. Ook liepen er genoeg dieren door de jungle: een hond heeft een half uur gehuild nadat hij op een schorpioen is gaan staan. Ik heb een slang voor me de bosjes in zien vluchten. Muilezels, ezels en paarden liepen mee met zware baggage, zoals ons voedsel. We zijn langs koeien en varkens gekomen en hebben prachtige vlinders gezien. Door het ruiger wordende landschap, kon het soms ook lastig worden om door te lopen: we zijn over rotsen geklommen, langs smalle richeltjes en watervallen en door rivieren. Mijn laatste paar dagen ben ik over de rivieren heen gedragen als die hoger waren dan mijn schoenen. Vanaf dag 1 had ik nare, open blaren op beide voeten die vanaf dag 3 door de guides verzorgd werden. Ik moest ze droog houden vanwege het verband. Na veel protest van mijn kant (het voelt mensonterend en het zijn maar blaren), heb ik me toch over de rivier laten dragen toen werd gezegd dat de hele groep een probleem zou hebben als mijn blaren zouden ontsteken. Om meer blaren te voorkomen, heb ik heel charmant op te grote, open teva´s van een tourguide rondgelopen met sokken erin. Vanaf dag 1 stonk ik toch al (we hadden wel koude douches maar zodra we begonnen te lopen, begon je te zweten), dus dit kon er ook nog wel bij.

Gedurende het lopen, kom je nauwelijks andere mensen tegen. Aangezien je dezelfde route heen en terug loopt, kom je alle mensen tegen die de dagen voor of na jou zijn begonnen. Verder kom je Indianen en hun hutten tegen. Ze zijn te herkennen aan een wit kleed dat ze dragen. Een avond kwam de Shaman, hun leider, vertellen over hun levenswijze. Hij is de enige die Spaans spreekt; de rest van de Indianen spreken alleen hun eigen taal. Mannen zijn volwassen op hun 18e en trouwen vanaf die leeftijd. Meisjes trouwen op hun 14/15e. De Shaman bepaalt wie met wie trouwt. Als een meisje niet wil trouwen, wordt ze voor straf ergens 3 maanden achtergelaten zonder spullen en anti-muggenspul. Daarna wil ze wel trouwen, zei de Shaman. Vrouwen moeten elke jaar een kind krijgen en gezinnen hebben gemiddeld tussen de 8 en 12 kinderen. Er zitten schatjes tussen en ik had er graag één als souvenir meegenomen. Missen ze toch niet met 10 kinderen... Maar weet niet of mijn voormalige collega´s dat goed hadden gevonden :-) De Indianen leven van het land en geloven in moeder natuur. Kinderen gaan sporadisch naar school. Er zijn zo´n 300 Indianen die elkaar om de 20 - 40 dagen ontmoeten, de Shaman bepaalt wanneer. De Indianen zijn mogelijk afstammelingen van de Tayrona´s.

De vierde dag van de tour begon met het beklimmen van 1200 treden naar een hoogte van 1200 meter. Bovenaan ligt Ciudad Perdida, oftewel de verloren stad. Ciudad Perdida is tussen de 11e en 14e eeuw door de Tayrona´s gebouwd. Het was waarschijnlijk de grootste stad van 300 dorpen door de vallei heen en een belangrijk handelspunt. Een museum in het centrum van Santa Marta heeft een maquette van de vallei met alle dorpjes in die tijd. Na een oorlog van 75 jaar met de Spanjaarden zijn de meeste Tayrona´s overleden aan meegenomen ziektes. Sommigen zijn verder de heuvels ingevlucht. De jungle heeft Ciudad Perdida overwoekert tot grafstelers de oude stad vonden in 1975. Tegenwoordig zijn er enkel stenen terrassen over waar vroeger huizen stonden. Ik vond het superindrukwekkend! Vooral dat je duidelijk nog steeds in de jungle bent. De stad is veel groter dan ik verwacht had en de uizichten zijn prachtig! Er moet veel kennis verloren zijn met de ondergang van de Tayrona´s. Bovenop het hoogste terras staan millitairen met gigantische geweren te posten. Tot een paar jaar geleden was er guarilla-activiteit in de jungle. Volgens mij is dat de reden van hun aanwezigheid. Ze zijn door zo´n 6 maanden in de wildernis gelegerd. Het hoogtepunt van hun dag is waarschijnlijk het bezoek van de toeristen en ze wilden best poseren voor foto´s. Na op dag vier naar en rond Ciudad Perdida te hebben gelopen, moesten we die middag nog 3 uur naar ons kamp lopen. En natuurlijk begon het te regenen. Niet zomaar regen, maar stromende, niets ontziennende, keiharde regen die alle wegen in rivieren en watervallen veranderden. We waren nat tot op het bot! En op een gegeven moment onweerde het precies boven ons hoofd. Aangezien er nergens iets is om te schuilen, zijn we maar blijven lopen. Toen we langs de rivier kwamen waar we de dag daarvoor nog in hadden gezwommen, had die 3 keer de kracht en omvang. Na nog een dag van 7 uur lopen, waren we terug in de "beschaving" of in ieder geval een plek waar 4 wheel drives kunnen komen. Wat me, naast de stad en jungle, het meeste zal bijblijven, zijn de gesprekken met de anderen op de tour. Ik heb zoveel geleerd over Aruba en Chili maar ook over de levenskeuzes van anderen en dergelijke. Tijdens het lopen of na het eten kun je "even" aan de praat raken en gesprekken hebben die je normaal niet snel met mensen hebt. Andere momenten koos ik er bewust voor om een stuk alleen te lopen. Voor en achter me was op die momenten niemand te zien en de junglegeluiden waren de enige geluiden. Erg bijzonder en rustgevend! Al met al was het geen makkelijke tocht: naast de hitte, mijn niet-bestaande conditie en serieuze blaren, waren de 100en muggen- en zandvliegbeten geen pretje, had ik last van mijn maag en ben ik een dag ziek geweest. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb en was het indrukwekkend! Hopelijk kan ik binnenkort foto´s uploaden en kunnen jullie het zelf zien!

Na bij het zwembad te zijn bigekomen van de trip en alles te hebben gewassen, ben ik naar Palomino vertrokken. Een dorpje 2 uur ten oosten van Santa Marta met een mooi strand en niet veel meer dan dat. Het dorp verdiende ooit z´n geld door cocaïne en was toen rijk. Tegenwoordig is het redelijk arm en leven de mensen voornamelijk van het vissen. Doordat er tot voor kort guarilla-activiteit was in dit gebied, begint het toerisme pas net op te komen. Hierdoor is het er lekker rustig! Ik was van plan om hier een paar nachten in een hangmat te slapen, te lezen, langs het strand te lopen, te surfen en tuben (in een rubberband een rivier afdalen). Mijn 2e nacht ben ik huilend mijn hangmat uitgekropen omdat ik mijn onderrug heb verdraaid of erdoor heen ben gegaan. Vervolgens heb ik 2 dagen plat gelegen in de hoop dat ik de 2 uur durende rit terug naar Santa Marta zou kunnen maken. Het surfen en tuben moet dus nog even wachten en mijn plan om in elk land te surfen is mislukt. Reizen is niet altijd alleen maar leuk... Maar goed, met het lezen is het wel goedgekomen! In Palomino zitten trouwens gigantische krabben en kikkers die ik met een stok uit de wc joeg voordat ik er gebruik van maakte.

Volgende stop: Medellin, voormalige drugsstad van Pablo Escobar. Dit betekent wel dat ik vanavond begin aan een 18 uur durende busrit (officieel 14 uur maar we zitten op Colombian time). Daarom heb ik vannacht nog een extra nacht in Santa Marta geslapen om mijn rug te laten rusten. Zo even ergens eten een een slappil kopen bij de apotheek (dat kan hier zonder recept) en dan ben ik klaar voor de rit! Dit is het eind van mijn Carribische avontuur, ben benieuwd naar de rest van Colombia! Tot de volgende keer! Liefs