Medellin tot Bogota

Lieve allemaal,

Ondanks mijn gebroken Spaans en slechte onderhandelingstechnieken, kreeg ik het toch voor elkaar om 23.000COP van de prijs van mijn busrit naar Medellin af te krijgen. Een kleine overwinning waar ik erg trots op was! Na een slaappil en 2 pijnstillers voor mijn rug, was ik klaar voor mijn busrit. Om een uur later wakker te worden gemaakt door de politie omdat die de bus doorzocht. Jonge Colombiaanse mannen werden gefouilleerd, mij werd slechts gevraagd waar ik vandaan kwam. Hoewel mij bij het kopen van mijn busticket meermaals was verteld dat we om 10 uur zouden aankomen, werd het toch echt half 2. En zo werd het toch 18 uur in de bus... Net voor Medellin kwam er een dame in de bus die seksuele voorlichting ging geven. Blijkbaar krijg je dat hier niet thuis of op school. De mevrouw verkocht ook dvds en sommige mensen kochten deze. Zolang het werkt op deze manier...

Bij aankomst in Medellin bleek het meteen om een grote stad te gaan (2,7 miljoen mensen). De stad ligt in een vallei en er was hoog en laagbouw zover als je kon zien. Ook heeft Medellin een metro. Doordat het een grote stad is, deed Medellin op het eerste gezicht wat meer Westers aan. Dit was voor een kleine week het enige wat ik van Medellin had meegemaakt omdat ik de volgende dagen in mijn bed heb doorgebracht. Ik was al een paar dagen misselijk en nu zette de griep echt door. En dan is alleen reizen wel echt alleen... Er is niemand die even op je let, boodschappen kan doen of een kop thee voor je kan zetten. Gelukkig waren mijn ouders zo lief om me via skype tegen ze aan te laten zeuren...

Na een kleine week in bed kon ik eindelijk de stad bekijken. De diverse wijken van Medellin zijn breed opgezet met veel groen. Het centrum is gewoon een grote stad en niet erg mooi. De Colombiaanse kunstenaar Botero heeft diverse dikke beelden gemaakt en deze staan op Plaza de Bolivar. Verder kun je met een kabelbaan de berg op waardoor je een mooi uitzicht hebt over Medellin. Ook kom je op deze manier op een veilige manier over de sloppenwijken heen. Het hoogtepunt van Medellin was voor mij de Pablo Escobar tour. Pablo Escobar is de wereldberoemde drugsdealer die tussen de jaren 70 en 90 een belangrijk onderdeel was van het Medellin kartel. Samen met het Cali kartel, was dit het grootste drugskartel van Colombia. De tour nam 11 backpackers mee in een klein busje waar een meisje van mijn leeftijd die geboren en getogen is in Medellin, uitleg gaf over de drugsgeschiedenis van het land, Medellin en natuurlijk de rol van Pablo Escobar. Het was een ijdele vent en daardoor beroemd: iets wat hem waarschijnlijk zijn kop heeft gekost. Pablo Escobar heeft zichzelf opgewerkt binnen het kartel en begon als loopjongen. Op een bepaald moment had het kartel direct 1 miljoen mensen voor zich werken en indirect 3 miljoen, via alle bedrijven die werden gebruikt om het geld wit te wassen. Pablo Escobar was een rijke man: zo had hij ongeveer 500 gebouwen in Medellin, huizen in de rest van Colombia, in Panama en 1 in Australië. Zijn huizen heeft hij zelf laten bouwen en waren wit (naar cocaine; het zijn de enige witte gebowen in de stad). De huizen zijn door de narcotica afdeling van de Colombiaanse regering in beslag genomen na zijn dood en staan nu leeg. Blijkbaar moet een deel van de opbrengt van de huur van inbeslag genomen huizen worden geïnvesteerd in Medellin en dat wil de regering niet doen, dus laten ze gebouwen liever vervallen. Forbes magazine schatte dat Pablo Escobar op zijn hoogtepunt de 7e rijkste man ter wereld was. In 1985 zou hij hebben aangeboden om de Colombiaanse staatschuld van 21 biljoen aan Amerika af te betalen. Dit zou hij zelf erg grappig hebben gevonden omdat hij al zijn geld kreeg uit Amerika en de Amerikanen dus zelf indirect de schuld zouden betalen. Een ander mooi Pablo Escobar verhaal is dat hij een 500 hectare groot vakantiehuis had met zijn eigen dierentuin. Toen zijn land in beslag genomen werd, heeft de regering de nijlpaarden achtergelaten omdat ze niet wisten wat ze ermee moesten doen en hoe ze die konden verplaatsen. Jaren later bleken de nijlpaarden zonder natuurlijke vijanden flink te hebben doorgefokt, waardoor Colombia nu nog wilde nijlpaarden heeft. Toen het leger niet lang geleden een nijlpaard doodschoot, viel het hele land hierover. Opvallend vertelde onze gids, omdat het niemand interesseert als een mens wordt dood geschoten in Colombia. Gedurende het Medellin kartel werd de stad geregeerd door geweld. Het Cali kartel liet geregeld autobommen afgaan in de stad. Pablo Escobar loofde 1000 US dollars uit voor elke agent die gedood werd. Dit heeft 500 agenten het leven gekost en partners schoten elkaar dood. Als Pablo Escobar iemand dood wilde gebeurde dat. Een keer heeft hij een vliegtuig op laten blazen om 1 passagier te vermoorden die de vlucht gemist bleek te hebben... Onze gids vertelde dat kinderen elkaar gedurende het geweld grapjes vertelden om hiermee te kunnen omgaan. Toen zij 6 jaar oud was, vond ze het normaal dat mensen dood gingen, iedereen pistolen droeg en er autobommen afgingen. Haar moeder bad iedere keer dat ze de stad inging voor haar veiligheid. Ik vraag me af hoe je daar als mens ooit overheen komt... Naast veel geld (of daardoor), had Pablo Escobar ook veel macht. Hij is een tijdje politicus geweest. Toen hij op een gegeven moment de gevangenis in moest, heeft de Colombiaanse regering toegestaan dat hij zijn eigen gevangenis bouwde met zijn eigen bewakers. Toen na 1 jaar bleek dat hij zijn werkzaamheden voorzette vanuit zijn "gevangenis", hebben ze hem verteld dat hij zichzelf moest aangeven. Daarop is hij verdwenen. Op 2 december 1993 is hij gevonden en overleden op het dak van een van zijn huizen. Er gaan 3 verhalen rond over zijn dood: de politie en de paramilitairen claimen hem beiden te hebben vermoord en zijn familie denkt dat hij zelfmoord heeft gepleegd nadat hij is neergeschoten. Wat naast de verhalen over geweld van deze zeer recente geschiedenis het meeste indruk heeft gemaakt op mij, zijn de verhalen over corruptie binnen Colombia op alle niveau's. Zo heeft de voormalige president van Colombia " toevallig" zijn handtekening gezet voor vliegtuigen gevuld met cocaine in een vorige functie. Niet lang geleden heeft de politie 4 ton cocaine gevonden. Toen de opgeslagen cocaine een dag later nogmaals getest werd, was het opeens suiker... Hoe komt een land ooit over zulke mate van corruptie heen?

Na Medellin ging ik door naar Salento, een dorpje in de koffieregio. De busrit was erg mooi, dwars door de bergen heen. Dit bleek ook een nadeel toen ze kotszakjes uitdeelden. Lang leve de wagenziekte pilletjes! Salento zelf is schattig met leuke balkonnetjes, aardige inwoners en een groot plein in de midden van het dorp. Ik ben verliefd geworden op het stadje! Het is een goede uitvalsbasis voor de hike door de mooie Valle de Cocora (Cocora vallei). De Lonely Planet omschrijft de vallei als een overdadige versie van Zwitserland. Het eerste uur door de vallei is dat inderdaad. Daarna ga je het bos in met een lange waterval. Halverwege de hike, ligt een boerderij boven op een berg. Een heel rustgevend plekje in de wildernis met hummingbirds! Verderop in het bos staan hele grote bomen. Terwijl ik daar liep, leek het net of er houten deuren werden geopend en gesloten. Dat bleken de bomen te zijn die bewogen in de wind. Superbijzonder! Aan het einde van de hike, staan er grote wax palmbomen. Die zijn blijkbaar het nationale symbool van Colombia.

De 2e attractie van Salento, was natuurlijk de koffie! In een lokaal restaurantje serveren de Spaanse eigenaar en Colombiaanse eigenares Europees voedsel. Hoewel het niet eens echt goed is uitgevoerd, is het ontzettend fijn om eens "normaal" eten te eten en niet gefrituurd, vet en zonder groente. Ik raakte aan de praat met de eigenaar en hij vertelde binnenkort koffieproeverijen te gaan organiseren. Daarop heb ik aangeboden om als proefkonijn te fungeren! De dag daarop ging ik met mijn Duitse kamergenootje terug naar het restaurant. Ik had al uitgecheckt want ik wilde na het koffie proeven, een tour doen op een koffieboerderij en daarna de nachtbus nemen. Dat liep een beetje anders... Die middag hebben we zo'n 6 uur lang met z'n 3en gekletst over koffie, Colombia, politiek en het levensverhaal van Jesus (de eigenaar). Aan het eind van de dag was er geen tijd meer over voor een koffietour en had ik het zo naar m'n zin dat ik weer heb ingecheckt in m'n hostel en nog een nachtje ben gebleven :-) Die avond zijn ik en 3 Duitse meisjes naar een bar geweest waar men tejo speelt. Een typisch Colombiaans spel wat het beste kan worden uitgelegd als een vorm van jeu de boule met gewichten van ongeveer 1 kilo die je over een paar meter naar een vierkant van klei gooit. In dat vierkant, zit een ring die je moet raken. Als dat lukt, gaat er vuurwerk af. Helaas wilden de andere meiden het spel niet spelen en je hebt een team nodig, dus zijn we weer weg gegaan. Als het nog lukt, ga ik het zeker een keer spelen! Mijn laatste dag in Salento heb ik een koffietour gedaan op een lokale boerderij. Hier werd laten zien hoe koffie gemaakt wordt vanaf het planten van koffiebomen tot het oogsten van de bonen, het klaarmaken hiervan tot het eindproduct: goede koffie. Helaas is de koffie in Colombia tot nu toe tegengevallen omdat al het goede spul wordt geëxporteerd. De verse koffie in Salento was lekker!

Mijn volgende stop was de hoofdstad, Bogota. Ik had van Gary, die ik tijdens de jungletour had ontmoet, gehoord in welk hostel hij verbleef. Daar aangekomen bleek hij om te gaan met een Australische die ik in Medellin had ontmoet (Julie) en een kiwi die ik in Santa Marta had ontmoet (Andrew). Kleine reiswereld! Ook was er nog een aardig Fins meisje die in Nederland studeert en nu een semester in Quito (Natalie) en een aardige Brit. Dit bleek een hele leuke groep te zijn! Met z'n allen zijn we naar de zoutkathedraal gegaan een ondergrondse kathedraal in een zoutmijn net buiten Bogota. De kathedraal heeft 13 nissen waar een kruis te zien is en die allen een deel van de lijdensweg van Jezus moeten voorstellen. Ook is er een grote dome te zien en een gigantische zaal waar gepreekt wordt. De hele kathedraal is uitgehakt uit zout. De mijnwerkers hebben het gemaakt om voor hun veiligheid te kunnen bidden tijdens hun gevaarlijke werk en de meeste mijnwerkers zijn bijgelovig. Het was erg mooi en bijzonder om de kathedraal te zien!

Bogota zelf is een stad waar 8 miljoen mensen wonen. Doordat het hoog in de bergen ligt, is het redelijk koud en regent het geregeld. Ook is er kans op hoogteziekte. Hier heb ik even last van gehad toen ik in Bogota aankwam: ik was misselijk, duizelig en alles draaide. Na een dag raakte mijn lichaam gewend aan de hoogte en voelde ik me beter. De stad is gigantisch maar ik ben voornamelijk in het historisch gedeelte gebleven. Dit is het mooiste gedeelte, zitten de meeste musea, het Colombiaanse congres en zijn de ministeries gevestigd. Opvallend was het politiemuseum. We werden rondgeleid door jonge jongens die verplicht 1 jaar bij de politie moesten werken. Blijkbaar kun je dit afkopen maar één van de jongens had de auto van zijn vader total loss gereden en voor straf kocht zijn vader zijn dienstplicht niet af... Wat opvallend was, was hun eerlijkheid. Over dat ze daar niet wilden zijn en over de corruptie (wil je het officiële antwoord of de waarheid?). Normaal gesproken geven mensen hier geen antwoord als ik lastige vragen stel, bijvoorbeeld over de drugs of de recente bomaanslag in Bogota. Volgens de gids van de Pablo Escobar komt dat doordat de geschiedenis nog te recent is. Zelf denk ik dat het ook gedeeltelijk komt omdat ze bang zijn toeristen af te schrikken. Het standaard antwoord dat ik namelijk krijg is "don't worry about it". Dat ik niet bang ben maar geinteresseerd lijkt men niet te begrijpen. Het politiemuseum was verder erg expliciet in wat ze lieten zien. Zo waren er plaatjes van martelwerktuigen en onthoofde mensen. Ook hadden ze Pablo Escobar poppen: 1 als politicus, 1 in de gevangenis en 1 dode Pablo Escobar. Wat ik het meest grappig vond, was dat de politie een mini-helikopter gebruikt met daaronder een camera. Deze camera is gestolen... uit het politiemuseum! Naast het politiemuseum, heb ik nog een aantal andere musea gezien. Zaterdagavond ben ik met Andrew en Julie naar "Andres carne de la rez" geweest (Andres koeienvlees). Dit is een gigantische vreetschuur een uur buiten Bogota die zaterdagavond wordt omgetoverd tot club voor de rijkere Colombianen. Er zijn nauwelijks gringo's (toeristen) te vinden. Gelukkig draaiden ze soms Westerse muziek. Je weet dat je in een land met vreselijke muziek bent als je de slechte Westerse top 40 muziek goed begint te vinden... De club zelf was een bijzondere ervaring: het is een grote ruimte, zowel binnen en buiten. Hoewel er diverse gedeeltes zijn en je makkelijk kan verdwalen, zijn er geen aparte ruimtes en wordt overal dezelfde muziek gedraaid. Het was een enorm gezellige avond!

Het idee was om 2 nachten in Bogota te blijven maar het zijn er 6 geworden... Het was zo gezellig met de mensen hier dat iedereen langer bleef dan gepland. Extra gezellig is dat ik ook verder zal reizen met Andrew en Julie. Met Andrew reis ik door naar San Agustin, bekend om zijn pre-Inca beelden die werden gemaakt voor de doden (denk aan Paaseiland maar dan kleiner). Hierna gaan we door naar Popayan en dan de grens over naar Ecuador. Julie ontmoet ik weer in Ecuador waar wij een paar weken samen zullen reizen. Ik ben enorm benieuwd en heb zin in dit nieuwe land! Ik laat jullie weten hoe het daar is! Liefs