Ecuador

Lieve allemaal,

De Quilotoa loop zuidelijk van Quito is een rondje dat je kan maken langs in het Andesgebied en dit stond hoog op mijn verlanglijstje van dingen die ik wilde zien! Doordat er slecht 1 bus per dag langs de dorpjes rijdt en deze niet het hele rondje maakt, moet je de trip goed plannen en soms lopen of liften. Doordat het me geen goed idee leek om dat in m'n eentje te doen en ik te moe was om het goed te plannen, besloot ik een tour te doen. Meteen bij de start van de tour bleek het weer een leuke en diverse groep te zijn. Toen we extra mensen ophaalden buiten Quito, bleken dat onder andere Annelie (een Duitse vriendin van Andrew) en Steffi te zijn, die ik al had ontmoet in Quito. Supergezellig dus! Zij hadden Andrew en Julie de dag daarvoor op de vulkaan Cotopaxi gezien terwijl ze net begonnen aan de klim naar de top (5897m). Tijdens de ondertussen te verwachtten Zuid-Amerikaanse vertragingen (mensen die niet op de lijst stonden maar wel in de auto zaten; en andersom en te weinig plek in het busje), werd ons verteld dat het hier zo erg is dat de Ecuardoriaanse president de dag van de punctualiteit in het leven heeft geroepen als feestdag. En hij vervolgens zelf te laat kwam op de opening... Uiteindelijk kwamen we toch aan op onze eerste bestemming: een plaatselijke markt in het dorpje Pujili. Er werd hier voornamelijk eten en levensmiddelen verkocht en de markt was totaal niet toeristisch. Het was prachtig om te zien: rijen fruit, vrouwen die bonen pelden of eten bereidden en dieren in diverse staat van ontleding. De mensen droegen allemaal traditionele kledij. Ik had daar uren kunnen zitten en mensen kunnen kijken maar we moesten door. Volgende stop was een huis van een indiginous huis en gezin. Het huis was een ronde hut waarin met op een verhoging sliep. In het huis woonden tevens zeker 30 cavia's. In Ecuador en Peru worden cavia's gegeten: ze worden gefrituurd en met tandjes en al geserveerd. Deze cavia's zullen op de markt worden verkocht. Ook wordt geloofd dat cavia's kunnen voelen of bezoekers slechte energie hebben want dan gaan ze piepen. Na dit bezoek reden we dwars door de Andes en wat was dat mooi! Dit was de reden dat ik naar Zuid-Amerika toe wilde! Elke bocht die we namen gaf een ander bijzonder gezichtspunt prijs. Het was alsof ik rondreed in een national geographic aflevering. Hoewel ik niet kon stoppen met fotograferen, doen de foto's de tocht tekort. Op een gegeven moment zagen we een optocht ons tegemoet komen: sommige mensen waren te voet, anderen te paard en er reed een stoet auto's achteraan. Men zong en danste en had lange versierde stokken. De optocht was omdat het de laatste dag van het feest Corpus Christi was en ons werd verteld dat als men in het dorp aan zou komen, ze zouden beginnen met drinken en feesten. Daarna kwamen we aan bij Laguna Quilotoa: een groot vulkanisch kratermeer. Voor velen de reden om de tour te doen; voor mij het toetje. De parkeerplaats met uitzicht op het meer is op 3900m hoogte en het meer zelf op 3600m hoogte. Je kan bij het meer komen door een steil paadje naar beneden te nemen. Een meisje moest halverwege de afdaling terug vanwege hoogteziekte: inspanning is zwaar op deze hoogte. Terwijl we afdaalden, kwamen we vele zwaar bezwete mensen tegen, buiten adem en met een rood hoofd, die nog net konden zeggen "neem een paard omhoog". Dus dat hebben we dus gedaan. En terwijl we steil omhoog gingen, was ik erg blij met deze beslissing! Het kratermeer zelf is prachtig: heel blauw met mooie rotswanden eromheen. Na een erg late lunch begon de weg terug. Ik wist toen al dat deze dagtrip misschien wel het hoogtepunt is van mijn tijd in Ecuador! Op de weg naar huis bedacht ik wat bijzonder het toch is om hier rond te reizen, zulke prachtige dingen te zien en zulke leuke mensen om me hern te hebben verzameld!
De dag na de tour was het tijd om Quito te verlaten en dat vond ik niet heel erg. Hoewel ik me niet onveilig gevoeld heb, doen er wel nare verhalen de ronde over Quito. Zo werd het me afgeraden om in het donker m'n eentje buiten te zijn en altijd een taxi te nemen. De lokale bus staat bekend om de zakenrollers. Een populaire manier om van toeristen te stelen in Quito is om vloeistof, urine of stront over ze te heen te gooien om ze dan te helpen (= zakkenrollen) of in de hoop dat ze dan hun spullen op de grond gooien. Wat je moet doen is geen hulp aannemen en vies en al naar de hostel te rennen. Gelukkig is mij dit niet overkomen! Mijn volgende stop was Banos: een klein toeristisch stadje en daarmee een groot contrast met Quito. Banos betekent alles van badkamer tot bad tot toilet. Het is vernoemd naar de natuurlijke termale baden in de omgeving. Het dorp is gebouwd tegen de zijkant van een vulkaan. Het uitzicht van het dakterras van het hostel is spectaculair met overal bergen. Annelie en Stefi verbleven in hetzelfde hostel dus dat was supergezellig! De dag erna gingen Annelie en ik naar de termale baden. Stefi was verkouden en bleef 'thuis'. Er waren 3 baden: koud, heet en warm. De andere 2 waren te extreem maar warm bleek precies goed! Het water was bruin maar wordt wel twee keer per dag verschoond. Ze zijn gebouwd onder een waterval en vanuit het bad heb je een prachtig uitzicht op de bergen! In de baden zaten natuurlijk veel toeristen maar ook veel locals. En als 2 blonde meiden heb je dan al snel contact. Opvallend is dat in mijn tijd in Ecuador meer locals Engels heb horen spreken dan in de 1,5 maand in Colombia. Mogelijk wordt het hier vaker onderwezen of komt het doordat Ecuador al langer toeristisch is. Die avond kwam Julie ook aan in Banos nadat zij en Andrew de dag daarvoor de top van Cotopaxi hadden behaald. We moesten dus weer nodig bijkletsen en hebben gezellig gegeten met z'n vieren!
Een andere attractie van Banos zijn de watervallen in de omgeving. Deze zijn het beste te bezoeken op een 20km fietsroute langs de snelweg. Na 2 maanden niet te hebben gefietst, klommen Annelie en ik op een mountainbike. Het voelde heerlijk om weer te fietsen! (wat ben ik toch een Nederlander :-) ) En de tocht was prachtig! Naar de eerste waterval konden we toe met een kabelbaan. Naar anderen moesten we lopen voor goede uitzichten. In 1 dorpje dat we passeerden, werden we ge-highfived door 3 lokale kinderen. Nadat we bij een restaurantje gingen schuilen voor de regen en gingen lunchen, kwam er een schoolklas binnen. We werden goed in de gaten gehouden en de jongens namen van een afstandje foto's van ons. Vier meisjes (natuurlijk!) waren zo dapper om op ons af te stappen en in een hoog tempo vragen op ons af te vuren. Hoe lang waren we hier, wat deden we in Ecuador, waar kwamen we vandaan, waren we getrouwd en hoe oud waren we? (waarschijnlijk denken ze dat er iets mis is met ons) Nadat een foto van ons zessen gemaakt werd, gingen ze weg. Na 20km en enorm veel watervallen, namen we met 3 andere fietsers een truck terug naar Banos. Heerlijk land Ecuador!
Na Banos ging ik in m'n eentje door naar Tena, de whitewater rafting hoofdstad van Ecuador op de rand van de Amazone. Hoe toeristisch Banos is, zo weinig gringo's zijn er in Tena. Voordat we begonnen te raften, moesten we langs wilde, boze koeien lopen die voor ons tijdelijk werden vastgebonden. Ook moesten we een half uur door de jungle en modder lopen. Gelukkig heb ik mijn schoenen voor 40000COP op straat in Bogota gekocht want of ik die ooit nog schoon krijg... Vanwege het aantal mensen, hadden we 2 boten. Ik zat met twee Nederlandse koppels in de 'oranjeboot'. Wat een spectaculaire manier om de Amazone te zien! De rivierbanken waren volledig begroeid en groen. De rivier lag laag tussen de begroeide rotswanden. Zo nu en dan gingen we onder bruggen door die zo uit een Indiana Jones film konden komen en ons werd verteld dat die bruggen nog steeds worden gebruikt. Er vlogen hele mooie blauwe vlinders rond, zo groot als vogels. Ook hebben we bijzondere vogels gezien. Halverwege de trip begon het te regenen. Hoewel dit alles wel kouder maakte, maakte het niet veel uit. Nat waren we toch al en het heeft wel wat, regen in het regenwoud. Het raften zelf was supertof met klasse 4 watervalletjes, draaikolken en stroomversnellingen. De perfecte combinatie tussen iets doen en natuur! Helaas moeten jullie het met mijn beschrijvingen doen want er zijn geen foto's. Hoewel de Nederlandse koppels de dag voor de trip hadden geregeld dat de kayaker die meegaat voor de veiligheid, foto's zou maken, bleek bij aankomst in de jungle dat de batterij leeg was... Die avond hebben de andere Nederlanders en ik straatvoedsel gehaald (ik ben toch al aan de antibiotica dus mij kan niets gebeuren :-) ) en zijn we naar het grote plein gelopen. Hier was het erg druk omdat een dansshow net z'n laatste scene's van de dag aan het filmen was. Erg leuk om vanaf de tribune mensen te kijken! Al snel bleken de mannen de aandacht van een stel 14-jarige lokale meisjes te hebben. Vleiend, tot bleek dat ze meer geïnteresseerd waren in hun bier dan in de heren zelf.
De dag daarna ben ik op de bus naar het jungledorpje Misahualli gestapt. Dit ligt aan 2 kruisende rivieren en er is een strand gemaakt langs 1 rivier. Daar liggen ook vele open toeristenbootjes klaar om de omgeving te laten zien. In het weekend blijkt Misahualli een populaire plek te zijn onder Ecuadorianen. Op het plein en langs de rivier lopen allemaal apen rond. Je moet je spullen goed vasthouden want ze jatten alles en worden geregeld uit winkels weggestuurd met een plantenspuit. Een aap jatte een suikerpot van mijn tafel in een restaurantje. Doordat hij heel agressief z'n tanden naar mij ontblootte en ik had gehoord dat ze kunnen bijten, liet ik de aap maar gaan (ze zijn trouwens snel!) In Misahualli hebben ze geen dorms dus sliep ik in een eigen kamer met eigen badkamer. Wat een luxe zoveel privacy! Ik kon ronddansen, zingen en hoefde met niemand rekening te houden. Niemand kwam om 3 uur 's nachts de kamer binnen stompelen en deed het ligt aan en niemand besloot om 6 uur 's ochtends z'n tas in te pakken. Na een paar dagen was het toch echt tijd om Misahualli te verlaten en terug te gaan naar Banos om Julie op te halen. De dag daarna zouden we samen doorreizen naar Aluasi om vanaf daar de Devil's nose train ride (nez del diablo) te doen.
De devil's nose train ride is de bekendste treinrit van Ecuador. Het dankt zijn naam aan een van de bergen waar de trein langskomt. Vroeger konden passagiers op het dak van een oude trein zitten waardoor de rit enorm populair is geworden. Sinds 2 Japanse toeristen zijn onthoofd toen ze deze rit op het dak maakten, mag dat niet meer. We waren al gwaardchuwd dat de treinrit nu z'n charme verloren had. Dat bleek toen we de trein zagen: het was net een TVG. Ondanks de waarschuwingen besloten we de treinrit toch te doen, en hadden daar bijna meteen spijt van. Zonde van het geld! Hoewel de rit door de bergen mooi was, was het uitzicht vanuit de bus toen we Alausi uitgingen een stuk mooier (en goedkoper). Ik ben me ervan bewust dat dit verwend klinkt :-) Het uitzicht naar Alausi toe hadden we de dag daarvoor niet gezien omdat we toen in de wolken reden. Ook was het een kort, langzaam ritje met de trein en moesten we een uur doorbrengen op een klein verlaten stationnetje. Ik kan wel zien waardoor de treinrit vroeger leuk was. Aluasi zelf is een klein dorpje waar net een festival aan de gang was. Dit houdt in dat er veel marktstalletjes en muziek op straat waren.
Na de treinrit namen we de bus naar Cuenca. Dit is de 3e grootste stad van Ecuador. Hier blijken veel (gepensioneerde) Amerikanen te wonen waardoor er veel Engels gesproken wordt, er boekwinkels met Engelstalige boeken zijn en Amerikaans eten wordt verkocht. Hier hebben we ook een dagje in het ziekenhuis doorgebracht, deze keer vanwege de parasiet van Julie. Cuenca zelf is gewoon een grote stad en hoewel er mooie gebouwen zijn, vonden we een dag rondlopen voldoende en besloten we de bus te nemen naar Montanita, een plaatsje aan zee. Het eerste deel van de busrit ging door Cajas national park. Hier zijn prachtige bergen (nog steeds Andes) die zijn begroeid met iets wat lijkt op helmgras. Ook zijn er veel meertjes en plassen in de bergen. En ik heb mijn eerste llama's gezien! Of alpaca's, die twee kan ik niet uit elkaar houden... Toen we uit de bergen kwamen, was het meteen warmer.
Ik ben nog niet in Thailand geweest maar Montanita kan waarschijnlijk het best worden beschreven als een toeristische badplaats in Thailand. Alle restaurantjes e.d. zijn open, zijn gebouwd met veel bamboo, hebben gekleurde lichtjes en namen als "tiki". Overal op straat worden souvenirs en sieraden verkocht. Er komen veel groepen jonge backpackers om te feesten. We dachten dat Montanita 'gringo central' zou zijn maar er waren opvallend veel Ecuadorianen. Montanita zou de beste golven hebben van Ecuador om op te surfen. Die zou ik natuurlijk proberen! Helaas vielen zowel het weer als de surf tegen en naast het strand was er niet veel te doen. Ondertussen hadden we een bus geboekt van Guayaquil naar Lima. Deze rit zou 26 uur duren. Voor $10,- meer besloten we eerste klas te reizen. Doordat we niet wilden dat onze bus naar Guayaquil er langer over zou doen en we daardoor onze bus zouden missen en we niet van de ene in de andere bus wilden springen, bleven we een nacht slapen in Guayaquil. De bonte avond van Ecuador brachten we door in een groot winkelcentrum met goede koffie, een foodcourt en de nieuwe Tim Burton film. Gewapend met water, snacks, boeken en i-pod begonnen we de dag daarna aan de busrit. En die blijkt te doen te zijn! De stoelen zijn ruim, er worden 6 films vertoond, het eten is ok en wifi is nauwelijks/erg sporadisch aanwezig. Deze keer ging de grensovergang een stuk sneller en werd niemands land in twijfel getrokken. Opvallend is dat we 10 minuten moesten door dorpjes heen moesten rijden om van de Ecuadoriaanse bij de Peruviaanse grens te komen. 
Ik ben benieuwd naar Peru en de verschillen met de andere 2 landen. Ecuador heeft me enorm verbaasd! Hoewel het in vergelijking met Colombia in sommige opzichten enerzijds meer traditioneel is (traditionele kledij, donkerdere mensen en daardoor duidelijker niet-Westers) is het ook meer ingesteld op toeristen. Meer mensen spreken Engels (hoewel lang niet allemaal), er zijn VVV-kantoren, men is behulpzaam naar toeristen toe en je, zolang je je aan de gebaande paden houdt, goede infrastructuur en betere wegen vindt. Mogelijk komt dit doordat Ecuador al zoveel langer toerisme heeft dan Colombia. Of misschien heeft Ecuador het geld van toerisme wel harder nodig. Ik ben benieuwd hoe Peru tegenover toerisme staat. Ik verwacht dat ze veel gewend zijn door Machu Picchu. Ik ga het de komende 2 weken uitvinden, tot ik terug naar huis vlieg. 2 weken is natuurlijk veel te kort voor zo'n groot land maar ik moet toch nog eens terugkomen naar Zuid-Amerika dus de rest komt dan :-) 
Ik hou jullie op de hoogte van mijn ervaringen in Peru! Liefs