Bye bye Colombia and hello Ecuador

Lieve allemaal,

Na een nachtbus vanuit Bogota, kwamen Andrew en ik aan in San Augustin. Na aankomst gingen we meteen op een jeeptour door de omgeving. De omgeving bleek prachtig! We reden dwars door de bergen met veel groen, weinig huizen en een rivier die door de vallei liep. Het gebied is ruraal en er wordt veel sugarcane verbouwd. We zijn gestopt op een boerderij waar sugarcane werd verpulverd en daarna steeds werd verhit tot het suiker wordt. Ook hebben we twee prachtige watervallen gezien die van hoog in de bergen naar beneden storten. De eerste stop was een museum met pre-Inca graven. Deze waren natuurlijk al jaren geleden leeggeroofd en niet bijzonder gedecoreerd, maar het was toch leuk om te zien. Die dag hebben we meerdere parken met pre-Inca beelden gezien. Deze stammen uit de 6e tot de 14e eeuw, de beste stammen uit de laatste paar eeuwen. Er is weinig bekend over de mensen die deze gemaakt hebben omdat ze zijn uigestorven voordat de Spanjaarden kwamen. Wel weet men dat de beelden uit vulkanisch steen gemaakt zijn en dat ze gebruikt werden om de doden te eren. Honderden beelden zijn naast de graven van de leiders van de stam geplaatst. Veel beelden hebben trekken van dieren omat deze bijzondere eigenschappen of krachten zouden hebben. De beelden zijn verschillend in grote, van een paar centimeter tot vier meter. Ze worden wel eens vergeleken met de beelden op Paaseiland, hoewel die groter zijn en vaak mooier (gedetailleerder). De tour was onzettend leuk! De dag daarna gingen we naar het Parque Arqueologico, waar de meeste beelden staan en ook een paar graven. Weer ontzettend mooi om te zien! Op de terugweg naar ons hostel, vertelde de busmaatschappij ons dat de volgende bus naar Popayan om half 4 zou vertrekken. Toen we om half 4 aankwamen met al onze spullen, werd ons gezegd dat we even moesten wachten omdat er een begravenisoptocht langskwam. Na een paar minuten werd ons plotseling verteld dat de bus niet zou rijden doordat er te weinig mensen waren die hiervan gebruik wilde maken. Wel konden we een jeep nemen naar een kruispunt op de snelweg waar "geregeld" bussen langs zouden komen. Het duurde even voordat ik de boodschap in vliegensvlug Spaans begreep. Maar zo gezegd, zo gedaan. Onze backpacks lagen op het dak van de overdekte jeep en waren niet vastgemaakt dus we moesten goed opletten of ze er niet af vielen bij elke hobbel. Bij het kruispunt zaten twee Duitse jongens te wachten die de dag daarvoor de tour met ons gedaan hadden. Na ongeveer drie kwartier wachten, vertelde een Colombiaanse man die daar voor een onduidelijke reden ook naar toe gekomen is, dat het mogelijk was dat de bus vol zou zijn als hij langs het kruispunt kwam. Omdat wij geen kaartje hadden, zouden we dan niet mee kunnen. We konden een andere jeep nemen naar een ander dorp 15km verderop en daar een busticket kopen en dus een plekje verzekeren. We besloten het eerste vervoer te nemen dat langs zou komen: de bus of een jeep. Dat werd de overdekte jeep. We moesten met z´n vieren, een andere mevrouw en al onze bagage achterin de jeep zitten: erg knus! Toen we in het dorp aankwamen, bleek de volgende bus 45 minuten later te vertrekken. Dat gaf ons mooi tijd om iets te eten en naar de wc te gaan! Iets waar ik later dankbaar voor was toen bleek dat de bus geen wc had. Überhaupt was de bus niet ideaal: deze was duidelijk niet gebouwd voor lange Westerlingen. Na een paar uur werden we gestopt door militairen en moest iedereen zijn bagage laten zien. Alle medepassagiers waren erg benieuw wat de gringo´s in hun tas hadden zitten... 4,5 uur later kwamen we dan eindelijk aan in Popayan. Hoewel de afstand maar 130km is tussen San Agustin en Popayan, duurt de rit tussen de 6 en 8 uur vanwege de slechte wegen en vele haarspeldbochten. Ik was blij dat ik deze reis niet alleen heb hoeven doen. Ondanks de vele ongemaken, had ik een geweldige dag. Deze reis was Zuid-Amerika ten top!

En toen was mijn laatste dag in Colombia aangebroken... Ik zal Colombia missen want ik heb het hier enorm naar m´n zin gehad! Het land is prachtig n de mensen over het algemeen superaardig. Er is van alles te doen en de natuur is enorm divers: van prachtige stranden, tot jungle, tot hoge bergen en bossen. Ook heb ik me er niet onveilig gevoeld. Iedereen kent de horrorverhalen over Colombia maar tegenwoordig is het over het algemeen een veilig land. Ik vind Colombia echt een aanrader! Mijn laatste dag in Colombia was in Popayan. Dit bleek een leuk stadje met een leuk centrum maar verder was er in Popayan zelf niet veel te doen. ´s Avonds was het bonte avond: een traditie die ik in Australië van Peter geleerd heb en nog altijd hoog hou! Na een paar drankjes en eten gingen we op tijd naar bed. De volgende dag zouden we om 7 uur de bus pakken voor een 12 uur durende reis de grens over naar Ecuador. We namen vroeg een taxi naar het busstation. Weer bleek dat je in Zuid-Amerika altijd extra tijd moet inplannen voor onverwachte gebeurtenissen. Dit keer duurde het een paar minuten voordat de kofferbak sloot. Toen we eindelijk wegreden, vloog deze na 200 m rijden weer open waarna we de rest van de rit hebben opgelet of onze backpacks er niet uit vielen. Ik vind het mooi om te merken hoe snel je went aan dit soort dingen: natuurlijk zie ik nog wel dat het gebeurt maar je lacht erom en accepteert het ondertussen als iets "normaals". Na ruim 8 uur in de bus, kwamen we aan in de Colombiaanse grensplaats Ipsiales.Vanaf daar is de grens een 10 minuten durende taxitrit. Aan de Colombiaanse grens moesten we ongeveer 30 minuten wachten voordat we onze exit stamp kregen. Daarna moesten we een paar honderd meter lopen naar de grens van Ecuador. En daar stond toch een rij... Die nauwelijks leek te bewegen. De rij had zich buiten gevormd, om een gebouw heen en was (natuurlijk) nauwelijks gestructureerd. Na ruim een half uur vonden we een droog plekje om onze backpacks te dumpen waarna de één in de rij bleef en de ander bij de backpacks. Ik was erg trots dat ik ondanks dat mijn Spaans nog steeds muy basico is, toch kon socialisen met de Colombianen in de rij. Na ruim 3 uur kwamen we eindelijk in het lokaal waar de felbegeerde stempel gegeven werd. Na een rare stoelendans als onderdeel van de rij, waren wij aan de beurt. Hoewel we onder het bordje aankomst stonden en ik zeker weet dat ik de juiste woorden gebruikte, moest ik de douanebeambte vijf keer uitleggen dat ik Ecuador in wilde komen. Iets wat hij pas begreep toen hij mijn Colombiaanse stempels zag. Ondanks dat hij de paspoorten vasthield, vroeg hij waar we vandaan kwamen. Toen Andrew Nieuw Zeeland antwoorde, geloofde hij niet dat dit een land is. Andrew moest zichzelf vijf keer herhalen waarna de vent vroeg wat de hoofdstad is. Van Wellington had hij duidelijk ook nog nooit gehoord. Na overleg met zijn collega, kreeg Andrew toch een stempel. Hilarisch! Hoewel ons niet in dank leek te worden afgenomen dat we hardop stonden te lachen. Ondertussen snapte ik ook waarom de rij ruim 3 uur moest duren... Na een taxirit naar de busterminal, werden wij meteen gehaast om in de klaarstaande bus naar Otavalo te stappen. Ze haalden de bagage alvast uit de kofferbak. Niemand heeft haast in Zuid-Amerika behalve als het mij niet uitkomt. Na 3 uur en 3 keer door de politie gestopt te zijn voor een bagage- en id-check (mijn bagage hoefde niet gecontroleerd want ik ben een meisje), kwamen we aan in Otavalo. Hier hadden we 17 uur over gedaan...

Bij aankomst in Ecuador bleek het meteen om een ander land te gaan dan Colombia, hoewel beide landen duidelijk Zuid-Amerikaans zijn. Ook in Colombia had ik hoge bergen gezien maar in Ecuador zijn de bergen minder groen en dichter bevolkt. In Colombia waren er nauwelijks stadjes op en rond de bergen, en in Ecuador zie je overal dorpen. Ook de mensen zien er anders uit. In Ecuador zijn ze donkerder en voldoen ze meer aan mijn beeld van "Indianen" dan Colombianen. Ook hebben mannen vaker lang haar dat ze in een staart dragen. Traditioneel gezien hebben vrouwen in Ecuador vaak ook lang haar. Bussen rijden hier minder op een schema maar wanneer ze vol zijn. Wel lijkt er meer gebruik gemaakt te worden van rijstroken. Het eten in Ecuador is tevens vergelijkbaar met Colombia, hoewel de restaurants hier meer divers zijn. Zo kun je hier Aziatisch, Mexicaans en Indisch eten. Ook kun je hier Westerse (= goede) snoepjes en chocola kopen in de supermarkt: een verademing! Wat gelijk is in beide landen (en waarschijnlijk in heel Zuid-Amerika) is het totale gebrek van logica en efficiëntie in ALLES!! Het is ongelofelijk maar elke verwachting die je hebt op basis van voorgaande ervaringen, komt niet uit. Als we tegen elkaar zeggen ¨Het zou logisch zijn als... de bus daar vertrekt, je hier iets te eten kan vinden, dit de taxi is die we besteld hebben enzo¨, zeggen we tegen elkaar dat de ander vergeet waar we zijn of "beginnersfout" of gewoon "logisch?" Ik probeer de dingen om me heen altijd te snappen maar daar ben ik hier mee gestopt. Heb ik net uitgevonden dat de echte bustijd altijd plus een kwart van de gegeven bustijd is, dan doet m´n volgende bus er een half uur korter dan mij verteld was over... Of zoek je een uur lang naar een pizzeria in Bogota, zie je er opeens 4 verschillende zitten in hetzelfde gebouw. Ook aan het gedrag van mensen is geen touw vast te knopen. Net als je denkt dat alle mensen aardig zijn, gebeurt er weer iets en andersom. Zo kan het op dezelfde dag gebeuren dat iemand je 10 minuten helpt zoeken naar het VVV-kantoor zonder daar iets voor terug te willen; en je een uur later wordt opgelicht of tegen je wordt gelogen. Doordat er geen pijl op te trekken is, ben je aardig tegen mensen die het niet verdienen en onbeschoft als je dat niet zou moeten zijn. Het lijkt bijna een spelletje: net als je een patroon herkent, veranderen de regels. Wat wel een patroon is, is dat iedereen super ineffeciënt is en langzaam loopt. Men lijkt ook niet geinteresseerd te zijn om hier iets aan te veranderen. Behalve als het mij nu net niet uitkomt, dan word ik gehaast om de bus of taxi in te gaan en moeten we nu nu nu weg. Ik vind het grappig om te merken hoe normaal en vertrouwd deze totale chaos toch zo snel geworden is. Je leert dingen te accepteren en niet te vragen waarom. Er is toch geen antwoord en de chaos of onlogica zal al helemaal niet worden aangepast... Plus, stiekem is dit natuurlijk precies de charme van Zuid-Amerika.

Terug naar Ecuador. Mijn eerste stop was Otavalo, een dorp dat bekend staat om z'n zaterdagmarkt. De meeste kraampjes verkopen dezelfde toeristische spullen. Er werden veel poncho´s, sjaals, sieraden, kleeden en hoeden verkocht. De meeste spullen waren in felle kleuren. Ook was er een deel van de markt waar kleren en schoenen werden verkocht. Dit gedeelte was meer voor de locals. Op de voedselmarkt lagen 5 gebraden varkens op een rij waarvan het vlees gegeten werd. Ook lagen er stapels met kruiden. We hebben hier tussen de locals een almuerzo gegeten voor 1,50 dollar (Ecuador gebruikt de Amerikaanse dollar): vis, rijst, een soort linzen/bonen (de Ecuadoriaanse variant van de plataan die je in Colombia bij iedere maaltijd krijgt) en een sapje. Superbijzonder om daar in alle drukte en tussen de locals zo lekker te eten! Aan het eind van de dag namen we een 3 uur durende bus naar Quito.

Quito is de hoofdstad van Ecuador met 1,5 miljoen inwoners. Het is opgedeeld in een nieuw gedeelte waar de meeste hostels en bars zich bevinden (gringo central) en het historische gedeelte. Julie had voor ons een bed gereserveerd in haar hostel. Het was zo fijn om haar weer te zien en we moesten na 6 dagen nodig bijkletsen! Doordat vriendschappen hier intensiever zijn dan in het "gewone leven", staat een dag vriendschap hier gelijk aan een maand thuis. Ik ken haar dus al jaren :-) Tijdens het eten bleek dat Ecuador de dag daarna een voetbalwedstrijd zou spelen tegen Colombia. Dit was een kwalificatiewedstrijd voor het WK en de reden voor de lange rij bij de grens: heel Colombia liep uit om naar Quito te gaan het weekend. Daar moesten we natuurlijk bij zijn! Zondag gingen we een paar uur voor de wedstrijd met wat mensen uit het hostel naar het stadion om een kaartje te bemachtigen. Die waren natuurlijk uitverkocht maar waren nog wel tweedehands te koop. Het stadion was afgeladen met bezoekers in gele voetbalshirts. Om het veld stond een hoog hek en politie: om elke meter keek er 1 naar het veld en 1 van het veld. Hoewel de wedstrijd zelf niet zo goed was, hebben we wel 1-0 gewonnen. De sfeer was geweldig! Men zong, klapte, schold de tegenpartij uit enzo. Het was heerlijk om mensen te kijken! Doordat we tussen de Ecuadorianen zaten en stonden, had ik ook contact met mijn buren: superleuk! Helaas moeten jullie het met mijn beschrijving doen omdat niemand zijn camera mee durfde te nemen om foto´s te nemen...

Een andere leuke dagtrip net buiten Quito, was het bezoek dat Julie en ik hebben gebracht aan de evenaar! Er is een groot standbeeld en toeristisch dorp rond een historische evenaar (of de neppe, zoals wij die noemen). De echte, GPS-evenaar ligt 300 meter verderop. Na een uitgebreide fotoshoot op de evenaar, deden we de tour van het museum. Hier lieten ze "experimenten" zien. Zo draait het water in een wasbak met de klok mee op het Zuidelijk halfrond, tegen de klok in op het Noordelijk halfrond en niet op de evenaar. Erg leuk om te zien! Een ander Quito hoogtepunt is de "Basilica del voto nacional": een gigantische kathedraal. Supermooi en gedetailleerd, van binnen en buiten! Met hele steile trappen kun je de torens beklimmen waarna je een prachtig uitzicht over de kerk en de hele stad hebt!

Eergisteren had ik een minder leuk uitje, namelijk naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Dit klinkt veel heftiger dan het daadwerkelijk is! Ik heb al zo´n 1,5 maand geregeld last van m'n buik en voel me ook geregeld ziek. Dit gaat na een paar dagen vanzelf over en dan steekt het weer de kop op. Ik zou donderdag met Andrew en Julie meegaan naar Cotopaxi, de hoogste actieve vulkaan van Colombia. Doordat ik op weg naar de voetbalwedstrijd flauw was gevallen in de metro, daar elk kwartier naar de wc moest en de nacht voor mijn ziekenhuisbezoek weer ziek was, besloot ik toch om te blijven, uit te rusten en het te laten uitzoeken. Het hostel vertelde dat huisartsen hier alleen vragen stellen en dat als je een check-up wilt, je naar de eerste hulp van het ziekenhuis moet. Het hostel raadde me een ziekenhuis aan met Engelssprekende doktoren. Ik heb veel moeten wachten (in totaal ben ik ruim 4 uur in het ziekenhuis geweest) en ook echt zieke mensen voorbij zien komen. Uiteindelijk sprak ik een erg aardige arts die zelfs een keer in Nederland geweest is. Hij dacht dat ik een parasiet had. Uit de test kwam dit niet naar voen maar dat gebeurd vaker is mij verteld. Ik kon de dag daarna terugkomen en dezelfde test herhalen of meteen medicijnen gebruiken. Aangezien die geen bijwerkingen hebben, heb ik daarvoor gekozen. Nadeel is dat ik 2 weken geen alcohol mag drinken en vet of gefrituurd voedsel mag eten. Hoe dat laatste moet in een land als Ecuador weet ik ook niet...

De laatste 2 dagen heb ik uitgerust. Morgen ga ik een dagtrip doen naar een lokale markt in een dorpje in de Andes. Ook gaan we dan naar een kratermeer. Ik ben benieuwd! Daarna zak ik waarschijnlijk af naar Banos, waar ik Julie weer hoop te zien.

Tot de volgende update! Liefs